Laurence Commane

Ik ben momenteel niet actief als auticoach.

Mijn naam is Laurence, ik ben 43 jaar, ik woon en werk in Gent. Mijn hele leven ben ik al van dichtbij in contact met personen met autisme. Zo heb ik onder andere een zoon met autisme en ADHD.

In juni ’23 behaalde ik het diploma Postgraduaat Autisme aan de Arteveldehogeschool in Gent. Deze opleiding was fantastisch om te volgen. Ik heb veel nuttige boeken gelezen, geweldige auteurs leren kennen en lessen gevolgd van ervaringsdeskundigen. De praktijkervaring was ook enorm interessant. De opleiding gaf me veel rust, vooral een geruststelling dat ik goed omga met personen met autisme.
Hoe kan een persoon zónder autisme nu een goede begeleider zijn voor een persoon mét autisme? Ik geloof rotsvast in het feit dat ik een soort overzicht heb over beide ‘werelden’ (neurodivers en neurotypisch). Ik heb veel voeling met beide werelden en zie de vertaalproblemen en de misverstanden tussen beiden. Ik probeer een soort brug te zijn zodat iedereen elkaar beter begrijpt. Iets wat ik al van mijn kindertijd doe, vroeger zonder het echt te beseffen. Ik noem mijn rol een ‘levensloopbegeleider’ of een ‘contextbegeleider’. Autismebegeleiding in alle fases van het leven. En de neurotypische denkwijze verduidelijken, de ‘context’ van situaties verduidelijken.

Ook beleef ik zelf en begrijp ik wat het samenleven met iemand met autisme met zich meebrengt. De onzichtbare dagelijkse hindernissen en onoverkomelijkheden. De gezinsproblemen, relatieproblemen en parentale burnout dat een zorgintensief kind hebben met zich meebrengt. Dit klinkt allemaal negatief maar het is vooral de realiteit. Daarom werk ik vooral rond positieve ingesteldheid en veerkracht. Ik ben goed in een uitweg (blijven) zien uit onmogelijke en moeilijke situaties.

Ik heb bovendien een natuurlijke affiniteit met vrouwen met autisme. Bij deze vrouwen blijft een diagnose dikwijls lang onder de radar. Ook krijgen zij burn-out klachten, pijnklachten, angsten, slaapproblemen, eetstoornissen, …. Als zij hulp zoeken wordt er eerder gedacht aan depressie of bipolaire stoornis bijvoorbeeld. Met als gevolg het nemen van medicatie dat niet helpt of een lijdensweg van misdiagnose, opnames, … .

Het krijgen van een kind met autisme veroorzaakt dikwijls het besef dat er nog personen met autisme in de familie zijn. Regelmatig blijkt vader of moeder ook op het spectrum te zitten of zijn er vermoedens.
Het is zeker niet altijd nodig om een diagnose te hebben. Rekening houden met een vermoeden van autisme kan ook al helpen. Ik wil vooral probleemoplossend werken. Waar zitten de moeilijkheden en waar kan ik helpen? Ervaring leert me dat kleine veranderingen of inzichten al het verschil kunnen maken. Het doel is altijd om zo positief, flexibel en zelfredzaam mogelijk te staan in het leven. En om het de persoon met autisme en de omgeving zo comfortabel mogelijk te maken.